Bering Kara Köprüsü, Buzul Çağında Bilim İnsanlarının Düşündüğünden Daha Sonra Oluştu

Bering Kara Köprüsü, bir zamanlar Asya'yı Alaska'ya bağlayan bir kara şeridiydi. Şimdi, bilim insanları onun yaklaşık 35.700 yıl önce, daha önce düşünülenden daha sonra, ortaya çıktığını keşfettiler.

Dünya sürekli değişiyor ve geçmişte birçok buzul çağı döngüsü yaşandı. Buzul çağları, su bu tabakalarda depolandığından deniz seviyelerinde küresel bir düşüşe neden olan büyük buz tabakalarının oluşumuyla birlikte gelir. Buz tabakaları eridiğinde, bu deniz seviyelerinin yükselmesine neden olur.

Deniz seviyesindeki bu düşüş, Bering Kara Köprüsü'nde olduğu gibi kara şeritlerini ortaya çıkarabilir. Bu kara şeridi, insanların Asya'dan Kuzey Amerika'ya göç etmesinin bir yolu olduğu için, Son Buzul Maksimumu (son buzul çağının zirvesi) sırasında insan tarihi açısından özel bir öneme sahipti.

Buz tabakaları eriyince bu topraklar yeniden sular altında kaldı. Günümüzde Arktik ve Pasifik Okyanuslarını birbirine bağlayan ve Bering Boğazı olarak adlandırılan bir su geçidi.

İnsan göçünün zamanlaması çözülmedi ve araştırmacılar daha önce Bering Kara Köprüsü'nün Son Buzul Maksimumundan çok önce ortaya çıktığını düşünüyorlardı. Ancak yakın tarihli bir çalışmanın sonuçları, Kara Köprüsü'nün yalnızca 35.700 yıl önce ortaya çıktığını söyleyerek zaman çizelgesine daha fazla açıklık getiriyor. Bu sonuçlar, insan göçü penceresinin insanların başlangıçta düşündüğünden çok daha kısa olduğunu gösteriyor.

Bilim insanları, deniz tabanı tortu çekirdeklerinde bulunan eski deniz planktonları tarafından korunan nitrojen izotoplarına bakarak Arktik Okyanusu tarihini yeniden inşa ettiler. Bu çekirdekler, Arktik Okyanusu'nun batısındaki üç yerde bulunuyordu. Bu numuneler daha sonra, Bering Boğazı'nın ne zaman sular altında kaldığını gösterebilecek nitrojen bileşimlerine bakmak için araştırıldı.

Princeton Üniversitesi'nde izotop analizine liderlik eden doktora sonrası araştırmacı Jesse Farmer, "İki büyük zorluk vardı, ilki malzemeyi almaktı. Analizlerimizi yürütmek için Arktik Okyanusu'nun dibinden çökeltilere ihtiyacımız vardı. Bu çökeltiler, 1994 yılında Kuzey Kutbu'na yapılan iddialı bir buzkıran keşif gezisi tarafından toplandı." dedi ve ekledi: "İkinci zorluk, Jurassic Park'tan ilham almış olarak tanımlamayı sevdiğim analiz protokolünün kendisiydi! Her ölçüm için, okyanus yüzeyinde yaşayan birkaç bin mikroskobik plankton fosilini tortullardan ayırdık. Fosillerinden organik madde çıkardık ve bu fosil organik maddedeki nitrojeni besine (nitrat) dönüştürdük. Daha sonra, fosillerden gelen besini, nitrojeni gaza (nitröz oksit) dönüştüren bir bakteriye verdik. Ve son olarak, o gazdaki nitrojen izotop oranlarını ölçtük. Bu izotop oranı bize Bering Boğazı'nın sular altında mı kaldığını yoksa bir kara köprüsü olarak açığa mı çıktığını söylüyordu.”

Bu sonuçlar daha sonra buz tabakalarının büyümesi için farklı senaryolara dayanan deniz seviyesi modelleriyle karşılaştırıldı.

Makalenin ilgili yazarlarından biri olan UC Santa Cruz'da Dünya ve gezegen bilimleri yardımcı doçenti Tamara Pico, bir açıklamada, "Benim için heyecan verici olan şey, bunun bu süre zarfında küresel deniz seviyesinde tamamen bağımsız bir kısıtlama sağlamasıdır." dedi. “Önerilen buz tabakası geçmişlerinden bazıları oldukça farklı ve Bering Boğazı'nda tahmin edilen deniz seviyesinin ne olacağına bakabildik ve hangilerinin nitrojen verileriyle tutarlı olduğunu görebildik."

Bu çalışmanın bilimsel topluluk için önemli çıkarımları vardır.

Bering Boğazı'ndaki okyanus seviyesi küresel deniz seviyesinden etkilendiği için, sonuçlarımız son buzul çağından hemen önceki zaman diliminde daha önce düşünülenden çok daha yüksek küresel deniz seviyesi gerektiriyor. Uzun süredir devam eden bir fikir, son buzul çağının büyük karasal buz tabakalarının çok yavaş büyüdüğü, ancak hızla eridiğidir. Sonuçlarımız, son buzul çağının buz tabakalarının eridikleri kadar hızlı büyüdüğünü (yani, daha önce düşünülenden daha hızlı büyüdüklerini) gösteriyor. Bu, büyük buz tabakalarının büyümesini neyin kontrol ettiği hakkında bir dizi ilginç soruyu gündeme getiriyor. Bu çalışma aynı zamanda iklim ve küresel buz hacmi arasında başlangıçta düşünülenden daha az doğrudan bir ilişki olduğunu gösteriyor.

Makale PNAS'ta yayınlandı.

Bu içerik IFLSCIENCE’da yayınlanmıştır.